شوراهای شهرداری محلی در بریتانیا اعلام کردند خانواده‌های افغان که در این کشور پناهندگی دریافت کرده‌اند، پس از تصمیم دولت برای انتقال آنها از هتل‌ها به عنوان محل اقامت، با بی‌خانمانی روبرو هستند.
بسیاری از این خانواده‌ها که برای دولت بریتانیا کار می‌کردند پس از تسلط طالبان بر افغانستان در سال ۲۰۲۱ به این کشور پناهنده شده اند.
هزاران نفر از این پناهندگان هنوز در هتل‌های اقامت موقت با بودجه دولت زندگی می‌کنند؛ اما حالا به تدریج از این هتل‌ها نقل مکان داده می‌شوند.
جانی مرسر، وزیر سیاستگذاری و اداری کابینه دولت، گفته است اگر قرار باشد هر کدام از آنها از بی‌خانمانی و بی‌سرپناهی در خیابان‌ها سر دربیاورند، یعنی او در انجام وظایف خود ناموفق بوده است.
آقای مرسر به بی‌بی‌سی گفت: «چنین اتفاقی نیفتاده است، و قرار هم نیست چنین اتفاقی بیفتد» این درحالی است که حدود ۴۰۰ پناهجوی افغان در جنوب‌غرب بریتانیا نامه ترک هتل‌ها را دریافت کرده‌اند و دولت می گوید آن عده از افرادی هم که نمی‌توانند مسکن دایمی پیدا کنند به عنوان بی‌خانمان طبقه‌بندی خواهند شد و مسئوليت محل اقامت‌شان به عهده شوراهای محلی خواهد بود.
در عین حال انجمن شوراهای محلی گفته است که از هر پنج افغان که هتل‌ها را ترک می‌کنند یک نفر به عنوان بی‌خانمان به شوراهای محلی معرفی می‌شوند. این انجمن گفته است که این مشکل بیش از همه گریبان مناطق هارتفوردشر و باکینگهامشر را گرفته است، ولی مناطق ساوث‌همپتون، بيزینگ‌استوک، دِوِن و اسکس نیز در هفته‌ها و ماه‌های آتی با این مشکل روبرو خواهند شد.
یکی از مسئولين در اسکس گفته است که حالا ۹ خانواده بدون سرپناه در فهرست خود دارد. شورای محلی میلتون‌کینز هم تاکنون ۳۲ ارجاع بی‌خانمانی داشته است.
در این حال مرسر این اقدام دولت در خروج پناهندگان افغال از هتل های محل اقامت را به نفع مالیات دهندگان انگلیسی دانست و افزود ما حجم عظیمی از کار لازم را برای فراهم کردن مسکن درازمدت و پایدار برای افغان‌‌ها انجام داده ایم و این به نفع خود آنها هم هست .
او گفت که «اکثریت عمده» کسانی که خود را بی‌خانمان معرفی می‌کنند «در واقع جایی برای زندگی به آنها پیشنهاد شده است، فقط این جاها برای بعضی از آنها آن مکانی مناسبی که آنها تمایل به زندگی دارند ، نیست .
در این حال یکی از این پناهندگان که شهریوماه سال گذشته به همراه همسرش به بریتانیا منتقل شد و پسر یک‌ساله‌اش زمانی که در هتلی در لینکنشر زندگی می‌کردند به دنیا آمده گفت ده‌ها آپارتمان را برای اقامت دیده است ولی معتقد است که هیچ صاحب‌خانه‌ای او را قبول نمی‌کند چون دستمزدی که از محل کار در یک سوپرمارکت دریافت می‌کند به اندازه کافی بالا نیست.
او به بی‌بی‌سی گفت: «شورا هم کمک زیادی به من نکرده است، هیچ جایی را پیدا نکرده‌اند که به من پیشنهاد کنند. آنها می‌گویند دارند دنبالش می‌گردند، ولی فکر می‌کنم که در نهایت به صاحب‌خانه‌ها بستگی دارد که مایل هستند خانه‌شان را به چه کسی اجاره بدهند. »
او گفت که زندگی در یک اتاق یک‌نفره با خانواده‌ای سه‌نفری «بسیار دشوار» بود، اینکه نمی‌توانستند برای خودشان غذا بپزند یا دوستان‌شان را دعوت کنند.
او افزود: اگر در افغانستان می‌دانستم که قرار است دو سال در یک اتاق هتل زندگی کنم، به بریتانیا نمی‌آمدم؛ به زندگی در کشور خودم فارغ از اینکه چه اتفاقی برایم می‌افتاد راضی می شدم .
وزارت کشور بریتانیا گفته است بودجه‌ای بالغ بر ۲۸۵ میلیون پوند برای کمک به این گذار و نقل مکان تخصیص داده است و در حال اجرای برنامه‌هایی برای کمک به خانواده‌های بیشتر افغان برای یافتن خانه‌ای دایمی هستند.
اما شوراها می‌گویند بودجه دولت کافی نیست و هر چند برای پناهندگان مسکن پیدا خواهد شد، ممکن است معنای‌اش این باشد که آنها مجبور باشند صدها مایل دورتر به هتل‌های دیگری بروند.
استیون رابینسون، از حزب لیبرال دموکرات و رئیس شورای چلمسفورد سیتی، گفته است مسئولان مسکن این شورا باید برای ۹ خانواده افغان، و در مجموع برای ۶۰ نفر، مسکن پیدا می‌کردند.
او به بی‌بی‌سی گفت: «به دلیل وفاداری این افراد به دولت بریتانیا بود که به آنها این امکان داده شد که به بریتانیا بیایند، و در یک سال و ۱۸ ماه گذشته آنها در هتل‌ها گیر افتاده‌اند و حالا هم آنها را خارج می‌کنند.»
به گفته وی این خانواده‌ها شامل افرادی با تحصیلات و صلاحيت‌های بسیار بالا هستند که می‌خواهند در جامعه بریتانیا سهمی ایفا کنند؛ آنها شغلی برای خود و مدرسه‌ای برای فرزندان‌شان پیدا کرده‌اند.
دولت بریتانیا در سال 1400 سیاست کمک به افغان هایی که به نیروهای نظامی این کشور در افغانستان کمک کرده بودند را راه اندازی کرد. بنا به این سیاست قرار است ظرف 5 سال حدود 20 هزار شهروند افغانی در این طرح به بریتانیا منتقل شوند.
این در حالی است که حسب گزارش دولت بریتانیا تا اسفندماه سال 1401 حدود 21 هزار نفر تحت این برنامه در بریتانیا مستقر شده اند که 8 هزار و 799 نفر آنها کودک هستند.
شما هم می توانید دیدگاه خود را ثبت کنید
- کامل کردن گزینه های ستاره دار (*) الزامی است
- آدرس پست الکترونیکی شما محفوظ بوده و نمایش داده نخواهد شد