توصیف خبرنگار رسانه های فارسی زبان خارج از کشور درباره وضعیت مهاجران ایرانی

خبرنگار سابق رسانه های فارسی زبان خارج از کشور وضعیت مهاجران ایرانی در کشورهای خارجی را زندگی در توهم توصیف کرد .

محمد منظرپور که بعنوان خبرنگار سابقه همکاری با رسانه هایی از قبیل بی‌بی‌سی فارسی و اینترنشنال را دارد این مطلب را در گفت وگویی تصویری با داریوش سجادی بعنوان تحلیلگر سیاسی اعلام کرد.

منظورپور در پاسخ به این سئوال که آیا در مجموع از مهاجرتش و زندگی در محل اقامتش در خارج از کشور احساس رضایت می کند ، گفت : مطلقا خیر. متأسفانه این یک واقعیتی است که یک بخش عمده ای از هموطنان در داخل کشور تحت تأثیر یک سری از سیاه نمایی هایی که رسانه های خارج از کشور میکنند  و یک سری از مشکلات معیشتی ، یک یوتوپیا یک فضای رویایی از خارج از کشور برای خودشون توهم کردن که هرکسی  از ایران خارج می شوند ، در اوج رفاه و تنعم و خوشبختی و منزلت هستند.

وی اضافه کرد : به نظر من مهاجرت تقریبا  یک گام با مرگ فاصله داره. شما وقتی مهاجرت میکنید تمام شأن، ریشه ، ارتباطات شبکه اجتماعی و همه اینها که بخشی از پیوستار شما به عنوان یک انسان هستند را کلا از دست میدهید، ایرانیهایی که فکر میکنند اگر بیایندخارج مشکلاتشون برطرف میشود، این باید مدنظرشان باشد که ممکن است فقط صرفا نوع مشکلاتشان تغییر کند.

منظرپور هم چنین در اینکه آیا اگر به سالهای قبل باز می گشتید دوباره حاضر به مهاجرت بودید ؟ گفت : خیر.. اگر من تجربه امروزم را داشتم این کار را نمیکردم. به نظر من هزینه ای که شما بابت مهاجرت پرداخت می کنید از بازدهی  که می گیرید به مراتب کمتر است.

وی افزود: ما در زمان زندگی در ایران واقعا یک لشکری از انسان دور و برمان بود. در هر شرایطی همه بسیج میشدند برای اینکه شما از آن مشکل خارج شود و یا حداقل پشتیبان عاطفی شما بودند اما در خارج از کشور  شما هیچ پشتیبان عاطفی ندارید. یعنی عملا می توانم بگویم که مثل افرادی هستید که در خلاء سیر میکنید و بدی آن هم این است که فرهنگ ما هم با خود ما میمیرد.

منظرپور اضافه کرد:  شاید 99 درصد ایرانیان مهاجر به خارج از کشور ، در ایران هم سیاسی نبودند  اما هم اینک بسیاری از آنان در شرایط عسر و هرج زندگی میکنن.  حتی آنانی هم که الان در اروپا زندگی می کنند و با حقوق بیکاری ارتزاق می کنند که عمدتا مبلغ ناچیزی در حد بخور و نمیر هم هست ، یک زندگی محدودی دارند و بهرحال شهروند درجه دو محسوب می شوند. اینها هم عمدتا برای توجیه خودشان سعی می کنند یک تصویر بسیار بسیار خوف انگیزی از کشور خاستگاه خودشان ارایه کند تا بتوانند تداوم حیات و اقامتشان در خارج از کشور را توجیه کنند.

نامبرده هم چنین در خصوص مهاجرت نخبگان به خارج از کشور نیز گفت :  فارغ التحصیلانی که در دانشگاه های خوب در ایران تحصیل میکنند  انگار حکم بهشان می شود که اگر شما وارد دانشگاهی مثل  دانشگاه شریف می شوید بعد از فارغ التحصیلی باید بروید دانشگاه ام آی .تی  و این موضوع برای من خیلی جالب است که طرف تمام زندگیش به شدت درس می خواند وارد دانشگاه شریف شود و بعد از دانشگاه شریف وارد دانشگاه های خارج از کشور بشود. یعنی به نوعی برای سفر به خارج منزلت و تشخص اجتماعی و پوزیشنی شده که برخی ها از آن طریق بتوانند به آرامش خاطر برسند.