یک مرد غنایی‌تبار ۷۴ ساله بازنشسته که حدود ۵۰ سال است در بیرمنگام زندگی می‌کند گفته باید ۱۰ سال صبر کند تا بلکه وزارت کشور بریتانیا به او اطمینان دهد که می‌تواند مقیم دائمی این کشور محسوب شود.
نلسون شاردی که در شهر والاسی بیرمنگام ساکن است به بی بی سی گفته در همه این چهل و سال اندی تصور می‌کرده که یک بریتانیایی است.
او در سال ۲۰۱۹ متوجه شد که با وجود پرداخت مالیات در همه این سال‌ها، اکنون باید هزاران پوند هم برای استفاده از خدمات بیمه بهداشتی عمومی بریتانیا - ان‌اچ‌اس - طی ۱۰ سال آینده پرداخت کند. وزارت کشور بریتانیا به درخواست ما برای واکنش به این پرونده قضایی جواب نداد.
شاردی که یک روزنامه‌فروش بازنشسته است در سال ۱۹۷۷ با ویزای دانشجویی برای تحصیل در رشته حسابداری به بریتانیا آمد.
او در آن موقع به همراه اجازه تحصیل، مجوز کار هم داشت. کمی بعد در پی کودتا در غنا خانواده او دیگر نتوانستند برایش کمک هزینه تحصیلی بفرستند.
شاردی جوان ناچار شد به کارهای مختلفی روی آورد؛ از نانوایی و قنادی در ساوتهمپتون تا شکلات‌سازی در وینچستر. او می‌گوید در همه این سال‌ها هیچ‌کس در حق زندگی و کار او در بریتانیا تردیدی نکرده است.
او سپس با یک زن بریتانیایی ازدواج کرد و به والاسی نقل مکان کرد تا کار و کاسبی خود را به راه بیاندازد؛ روزنامه‌فروشی نلسون.
وقتی ازدواج نخست او به پایان رسید مجددا با یک زن دیگر بریتانیایی ازدواج کرد و صاحب دو پسر شد؛ جیکوب و آرون.
«من تمام تلاشم را کردم تا برای آنها بهترین امکان تحصیل را فراهم کنم تا هیچ کدام از آنها در آینده محتاج کمک هزینه دولتی و این جور چیزها نشوند.»
نسلون شاردی - چپ - در حال دریافت تقدیرنامه شهامت از پلیس محلی
اما در سال ۲۰۱۹ (پنج سال پیش) وقتی نسلون شاردی برای گرفتن پاسپورت اقدام کرد تا برای خاکسپاری مادرش به غنا بازگردد، مقام‌ها به او گفتند که او یک بریتانیایی محسوب نمی‌شود.
وزارت کشور بریتانیا به نلسون شاردی خبر داد که او اجازه اقامت در بریتانیا را ندارد و اگر مایل به گرفتن اقامت دایم بریتانیا است، باید برای پروسه قانونی آن که ۱۰ سال طول خواهد کشید، درخواست دهد.
این پروسه طی ۱۰ سال برای او ۷ هزار پوند به علاوه ۱۰ هزار و پانصد پوند هم برای استفاده از خدمات بیمه بهداشت عمومی، خرج در بر خواهد داشت؛ هزینه ای که نسلون شاردی می‌گوید قادر به تامین آن نیست.
او که در حال درمان و بازتوانی بعد از تشخیص سرطان پروستات است می‌گوید: «من قادر به تامین هیچ بخشی از این مخارج نیستم».
«این که به من می‌گویند باید این پروسه را طی کنم به نوعی یک مجازات است و به هیچ وجه انصاف نیست. از این همه سخت‌گیری سر در نمی‌آورم، آن هم بعد از که من همه عمرم و وجودم را در اینجا و برای این کشور صرف کردم».
او دو سال پیش وقتی که تلاش کرد حق اقامت خود در بریتانیا را تمدید کند، یک فرم اشتباه را پر کرده بود.
این به آن معنا بود که باید پروسه ۱۰ ساله را از ۲۰۲۳ از نو شروع کند و در نتیجه باید برای دریافت اقامت دائمی بریتانیا دست کم تا ۸۴ سالگی صبر کند.
شما هم می توانید دیدگاه خود را ثبت کنید
- کامل کردن گزینه های ستاره دار (*) الزامی است
- آدرس پست الکترونیکی شما محفوظ بوده و نمایش داده نخواهد شد